Vrijdag 31 mei 2013 - Even kijken hoe sterk Vic is!

Bij ons bezoekje aan Vic krijgen we te horen dat hij 's nachts even meer zuurstof toegediend kreeg, want de vorige avond probeerde men de CPAP zelfs al van zijn neusje te halen, om hem volledig zelfstandig te laten ademen! Dat ging een tijdje goed, maar kostte toch nog net iets te veel krachten. Om de saturatiewaarden terug te laten normaliseren, moest even een hogere dosis zuurstof dan de normale 21% toegediend worden, maar 's ochtends was ons heldje al goed gerecupereerd van deze poging. Alle waarden waren terug zeer goed. Dan toch nog maar even de ademhulp laten zitten... maar het is goed om eens te testen of hij het alleen al kan bolwerken, daar wordt hij sterk van!

Bij het aspireren (wegzuigen van slijmpjes uit de neusholten en mond/keelholte) daalt zijn hartslag even, maar zonder risico - hij recupereert telkens heel snel. We zijn fier op onze man!

Een gesprek met dr. De Praeter leert ons dat zij zeer tevreden zijn over hoe Vic het doet op dit moment, zeker voor een baby die nog maar 27 weken in de buik zat... We moeten wel alert blijven voor een mogelijke terugval, maar dat is dan ook wel weer op te lossen. Zijn start heeft hij alleszins niet gemist - de eerste 36 uur zijn supergoed verlopen!

Donderdag 30 mei 2013 - Detubatie

In de loop van de dag wordt Vic gedetubeerd en aan de nasale CPAP gehangen. Er loopt dus geen buisje meer tot in zijn luchtpijp (goed nieuws, minder risico op infectie), maar er hangt een maskertje op zijn neus waarlangs een positieve druk gegeven wordt. Vic ademt volledig zelfstandig en krijgt dus alleen wat hulp als hij volledig uitgeademd heeft - de druk zorgt ervoor dat de longen goed open blijven staan. Net zoals bij de beademing via de tube krijgt hij hier ook gewone lucht toegediend (21% zuurstof), wat een goed teken is. Hij doet het goed!

Hij ligt ook onder een LED-lamp die de bilirubine afbreekt, en om zijn ogen te beschermen draagt hij een cool mutsje met daarop een zonnebril :-) Op de foto weent hij net wel... maar je kunt niet geloven wat voor een goed gevoel dat geeft om zo'n kleintje te horen wenen...

Donderdag 30 mei 2013 - Dag één!

De ochtend na de geboorte. Ann kan opzitten in een rolzetel, maar heeft nog veel pijn. Toch hebben we iets om naar uit te kijken. We kunnen een kijkje gaan nemen bij Vic op neonatologie. Tijdens de nacht is alles heel goed met hem gegaan: goede hartslag en saturatie, hij wordt beademd maar ademt zelf al vrij goed mee, ...
We zijn trots op ons klein wondertje! Er hangen wel veel infuusjes, elektrodes en andere draadjes aan zijn kleine tere lijfje, maar dat beangstigt ons niet. Ik word vaak door Ann gerustgesteld, want zij kent natuurlijk het reilen en zeilen op een dienst intensieve zorgen. Alleen zijn de zorgen in deze kamer, waar een tiental kindjes liggen, écht intensief.

Blij dat we hem gezien hebben! We blijven duimen...

Woensdag 29 mei 2013 - de meest bewogen dag uit ons leven

Op woensdag 29 mei 2013 had Ann heel wat bloedverlies, veel meer dan de weken ervoor (en de oorzaak is nog steeds niet gekend). In de late namiddag werd dan toch beslist om nog eens een monitor aan te leggen... en daar waren ze weer: de contracties. Er werd geopteerd om een tweede kuur weeënremming op te starten, ook vanwege het bloedverlies. Maar helaas... de weeënremming sloeg niet aan en de contracties gingen gepaard met een zeer onregelmatige hartslag van het baby'tje: pieken tot 180 en meer tijdens de contractie, en dan meteen een val naar 80. Dat gebeurde om de 4 à 5 minuten.

Er werd beslist om Ann naar de verloskamer te brengen, opnieuw ter observatie. Lang werd er echter niet getwijfeld: de hartslag bleef onregelmatig en kon nadelig worden voor het kind. Een spoedsectio drong zich op. Ik ging het gerief dat we meebrachten naar de verloskamer terug naar de kamer op materniteit brengen, en toen ik terugkwam, stonden de professor en vroedvrouw me op te wachten om me volledig 'in te pakken' met een schort, een hoedje en schoenbeschermers. Ik mocht nog even bij Ann gaan, maar al snel werd ik naar een andere kamer gebracht om te wachten tijdens de spoedsectio (onder volledige narcose). Zij werd intussen gerustgesteld door de anesthesist, en ze wist ook dat dit de beste oplossing voor de baby was, dus... no stress...

De minuten leken wel uren te duren. Na tien minuutjes wachten kwam een vroedvrouw zeggen dat ons zoontje geboren was. Nog eens enkele minuten later mocht ik gaan kijken, Vic aanraken, foto's nemen, ... een onbeschrijflijk gevoel. Hij sliep nog een beetje van de narcose en moest geïntubeerd worden, maar hij zag eruit als een weliswaar kleine, maar échte baby.

Intussen gebeurde er heel wat administratie: 'Bent u gehuwd?', 'Wat wordt de naam?', 'Hij weegt 1050 gram en is 38 cm groot!' (ik had eerst 28 cm verstaan... maar met al die emoties en vele info die ik toen kreeg, heb je rap iets verkeerd begrepen).

Na een kwartiertje wachten mocht ik naar de PACU bij Ann, waar ze ontwaakte uit haar narcose. Meteen de telefoon bij de hand genomen, want de grootouders, tantes en nonkels van Vic waren nog niet op de hoogte van de situatie. Dat Vic het goed deed, moet een geruststelling geweest zijn na de schok die zij moesten verwerken...

Kort daarna mochten we Vic bezoeken in de NICU - de neonatologie. Ann werd er met haar bed binnengereden om toch Vic van heel dichtbij te kunnen zien, maar zij was nog enorm suf van de narcose en pijnstilling. Maar alles ging goed, zeer goed gezien de omstandigheden. Het was voor ons een geruststelling, want we hadden erg bange uren beleefd. Uiteraard zijn we ons ervan bewust dat het soms eens minder goed kan gaan met Vic, maar we vertrouwen op de goede zorgen van dokters en vroedvrouwen.

Zaterdag 25 mei 2013 - het begin van alles...

Zaterdag 25 mei 2013... de laatste werkdag van Ann! Na 6 maanden zwangerschap moet ze stoppen met werken in het ziekenhuis en ook met thuisverpleging is ze al gestopt. 's Middags even rusten was het plan, maar onze actieve Stan besliste daar anders over. 's Avonds werden we verwacht op het trouwfeest van Naomi en Sofie in het Kasteel van Lebbeke! Eindelijk iets om naar uit te kijken!

Net na het voorgerecht verloor Ann plots vruchtwater... er gaat op dat moment heel wat door je hoofd. Je weet maar één ding zeker: dit is veel te vroeg! Snel naar de auto en dan maar meteen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis: AZ Sint-Blasius in Dendermonde. Daar werden we heel snel geholpen - vanop de spoedafdeling werden we meteen naar materniteit gebracht.

Het verdict op de materniteit was duidelijk: er was effectief een vliesscheur en Ann zou uit voorzorg met de ambulance overgebracht worden naar het UZ Gent; als de contracties niet uitbleven en een bevalling nodig was, zou de baby intensieve zorgen nodig hebben die enkel kunnen gegeven worden in een universitair ziekenhuis.

Ik vertrok een minuutje vóór de ambulance met de auto en ben, zonder ergens te snel te rijden, een kwartier vóór de ambulance aangekomen in het UZ... Wat een verkeerde melding op de infoborden over een afgesloten E17 al niet kan doen...

In het UZ overnachtten we in de verloskamer, waar Ann een nachtje geobserveerd werd. Ik kreeg een plooibedje - goed dat ik bij haar kon blijven, maar veel heb ik niet geslapen. 's Morgens mocht Ann terug naar de kamer, waar ze absoluut rustig in bed moest blijven liggen. Ze kreeg intussen haar tweede spuitje voor longrijping (corticoïden) en weeënremming, om de contracties in te perken en de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen. Er zat nog voldoende vruchtwater rond het baby'tje, en dat wordt ook telkens opnieuw aangemaakt. Heel belangrijk was dat Ann geen infectie opdeed, want de barrière (vliezen) naar de baby was doorbroken en dan zou de bevalling zich opdringen.

Tot woensdag 29 mei heeft Ann vrij goed kunnen rusten...